مهمترین زیستگاه خرس سیاه که دراصلاح بلوچی به آن «مَم» ی گفته می شود در استان های سیستان و بلوچستان، کرمان، وهرمزگان است.
کوه های سیاه بند، گوهر کوه ، کاروندار ، بیرک و تفتان خاش، ارتفاعات سرباز کوه های بمپور و بزمان ایرانشهر، ارتفاعات کوشات و قصر قند نیکشهر و زابلی سراوان به دلیل داشتن مواد غذایی مناسب و ارتفاعات صعب العبور بهترین محل برای زندگی این حیوان به شمار می روند.

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) منطقه سیستان وبلوچستان خرس سیاه از عسل، حشرات کوچک، بی مهرگان ومهره داران کوچک، میوه درختانی نظیر خرما داز (خرمای وحشی )، کنار و انجیر وحشی تغذیه می کند.
متوسط عمر این حیوان 24سال است و در سن 3 سالگی بالغ شده و آماده برای جفت گیری می شود.
جفت گیری این حیوان در اواسط تابستان است و دوران بارداری آنها حدود 6 الی 8 ماه به طول می انجامد و دراواخر زمستان یعنی پایان دوره خواب زمستانی ، نوزادان کوچک با چشمان بسته به دنیا آمده و تا شروع فصل بهار از شیر مادر تغذیه می کنند.
بچه های خرس سیاه در فصل بهار به سرعت رشد کرده و کمبود رشد فصل زمستان را جبران می کنند این نوع حیوان معمولا دوقلو زایی داشته اما تا 4 قلو هم مشاهده شده و یک سال در میان نیز تولید مثل می کند.
اندازه خرس سیاه به تناسب فصل سال و نوع تغذیه بین 106 الی 130 سانتی متر و و وزن آن نیز تا 200 کیلوگرم می رسد. اندازه دم حیوان 8 الی 10 سانتی متر است و گوش های آن نسبتا بزرگ و لوله ای شکل با انتهای گردن در دو پهلوی سر قرار دارد. اندازه دست ها و پاها کوتاه بوده که به 5 انگشت با ناخن های تیز و قوسی داره ختم می شود وحیوان را در بالا رفتن از درخت، صخره ها و کوهها یاری می کند.
این نوع خرس از دسته گوشتخواران بوده و به راحتی از درختان بالا می رود ونحوه پایین آمدن آن از درخت رو به پایین (وراونه) می باشد.
اکثر نواحی زیست خرس سیاه به علت تجاوز و تعدی بشر و فعالیت های آن در این مناطق درمعرض خطر قرار گرفته است. قطع درختان میوه برای مصارف سوختی وتولید مثل محدود خرس سیاه، خطر انقراض این گونه نادر جانوری را افزایش داده است.
شهرستان خاش با دار بودن مناطق کوهستانی، آب و هوا، پوشش گیاهی مناسب یکی از مناطق متعد برای زیست انواع گونه های جانوری می باشد.
در سال های آباد انواع مختلف گونه های جانوری مانند خرس سیاه، آهو، بزکوهی، گرگ، روباه، خرگوش، عقاب، شاهین، کبک، تیهو وغیره در این شهرستان می زیسته اند که هم اکنون به دلیل خشکسالی و عوامل انسانی از منطقه مهاجرت کرده یا نسل بسیاری از آنها منقرض و یا بسیار حدود شده است.